Γιατί υπάρχει ο φόβος του πανικού?Γιατί δεν μπορείς να το σταματήσεις?
Εντοπίζεις μια περίεργη αίσθηση στο σώμα σου που συνήθως εμφανίζεται σε καταστάσεις έντασης. Ανησυχείς για αυτή την αίσθηση επειδή εμφανίζεται απρόσμενα. Αντί να ψάχνεις για την πηγή της έντασης, αναζητάς την πηγή του φόβου. “Γιατί φοβάμαι ?“.
Αλλά οι παλιές σου ανησυχίες έχουν γνωστές αιτίες! Ακόμα, γνώριζεις από προσωπική σου εμπειρία ότι ο φόβος σχετίζεται με το περιβάλλον σου.
Αν κάποιος σε απειλήσει, μπορεί να φοβάσαι ΑΥΤΟ το άτομο! Αν δείς ένα σήμα ΚΙΝΔΥΝΟΥ στον αυτοκινητόδρομο, θα ανησυχήσεις και θα οδηγείς προσεκτικά. Αλλά για μια καινούργια αίσθηση που βιώνεις, όπως ταχυκαρδία, γρήγορες κοφτές αναπνοές, μυικός πόνος, ίλιγγος, θολή όραση, πονοκέφαλος, ναυτία, κλπ. – όλα τα πιθανά συμπτώματα υπερβολικού άγχους – μόλις της βάζεις την ταμπέλα `μη-γνώριμης` αιτίας, διότι αυτόματα έχεις δημιουργήσει μια σύγκρουση στην συνειδητή σου λογική όσον αφορά στην αντίδρασή σου στον φόβο. Αυτός ο ΝΕΟΣ φόβος φαίνεται να μην έχει εμφανή αιτία, πηγή, σκοπό! Εμφανίστηκε εντελώς αναπάντεχα! Λόγω της άγνωστης φύσης αυτού του νέου φόβου, το αναλύεις και η ανησυχία γίνεται πιο έντονη. Μπορεί να αρχίσεις να δίνεις έκταση στην νέα σου άγνωστη αίσθηση φόβου στην μελλοντική σου κατάσταση με “κι αν“ ερωτήματα – υποθετικές καταστάσεις για να προσδιορίσεις πώς μπορεί να νοιώσεις στο μέλλον ΑΝ συνεχίσει να υπάρχει ο ίδιος φόβος. Η ανησυχία μοιάζει ατελείωτη καθώς δεν μπορείς να εντοπίσεις την αιτία. Ξεκινάς να φαντάζεσαι απίθανες καταστάσεις όπως όγκους, καρκίνος, αδενώματα και ανευρίσματα. Σε αυτό το σημείο νοιώθετε απειλή για τη ζωή σας ή για την λογική σας!
Αυτή η απειλή πυροδοτεί άλλη μία σωματική λειτουργία που εντείνει ακόμα περισσότερο την ανησυχία σου – το Συμπαθητικό Νευρικό σας Σύστημα (ΣΝΣ) το οποίο ευθύνεται για την επιβίωσή σας. Αυτό είναι το “ΜΕΓΑΛΟ ΟΠΛΟ“! Προκαλεί ταχυκαρδία, υπέρταση, διαστολή της κόρης των ματιών, της τραχείας και των βρόχων για αναπνοή, μετατροπή του αποθηκευμένου αμύλου σε σάκχαρα, αποτροπή πέψης και γαστρεντερικής λειτουργίας, και αποτροπή συστολής της κύστης και του εντέρου. Εν ολίγοις, σε προετοιμάζει για ΔΡΑΣΗ! Μέσω αυτής της αντιδρασης, σε κινητοποιεί με γρήγορο και έντονο φόβο τόσο δυνατά που η άμεσή σου αντίδραση είναι να τρέξεις και/ή να κρυφτείς. Αλλά δεν μπορείς! Δεν ξέρεις τον λόγο ή την πορεία για να τρέξεις. Αυτή είναι η έμφυτη αντίφαση στον πανικό.
Το ΣΝΣ δεν είναι στον συνειδητό σου έλεγχο. Επηρρεάζεται από τις σκέψεις σου και τις πεποιθήσεις σου αλλά είναι ανεξάρτητο του δικού σου ελέγχου. Αποτελεί μέρος του ενστίικτου σου. Και αυτό είναι περίπλοκο διότι στο παρελθόν τα συναισθήματα φόβου που είχες, είχαν εμφανείς συνθήκες ή πηγές. Και αυτούς μπορούσες να τους αποφύγεις ή να τους αλλάξεις.
Κατά την διάρκεια του πανικού, το ΣΝΣ έχει τον έλεγχο της δικής σου ανησυχίας. Δεν μπορείς να το σταματήσεις. Δεν έχεις κανέναν συνειδητό έλεγχο πάνω του αφού εμφανιστεί. Σε αυτό το σημείο, η προσπάθειά σου να το ελέγξεις το κάνει να διαρκεί περισσότερο. Αντίθετα, προσπαθώντας να ΜΗΝ το σταματήσεις, το κάνεις να σταματήσει. Και αυτή θεωρώ ότι είναι η οδός μακρυά από αυτό.
Είναι σημαντικό να θυμάσαι ότι αυτό μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε άνθρωπο, οποιαδήποτε στιγμή. Δεν έχει σχέση με το πόσο αδύναμος στο μυαλό ή ευαίσθητος είναι ο άνθρωπος που το βιώνει. Λαμβάνω ηλεκτρονικά μηνύματα από στρατιωτικούς, πυροσβέστες, πολιτικούς, αθλητές αρκετά μπερδεμένους σχετικά με τον λόγο που έχουν αυτά τα συναισθήματα πανικού. Συνεχώς παλεύουν τον πανικό και το δικό τους ΣΝΣ.
Το ΣΝΣ είναι η δική σου προστασία, η έντονη ανησυχία επιβίωσής σου στα σημερινά άγχη. Καθώς αυξάνεις την ανησυχία σου και στρέφεις όλη σου την προσοχή στις σκέψεις και την ενέργειά σου (στρες) στον άγνωστο λόγο, το ΣΝΣ αναλαμβάνει δράση. Αρχικά το ακραίο άγχος παράγει μια σωματική αντίδραση που προκαλεί ακραία ανησυιχία που διεγείρει την αντίδραση του ΣΝΣ μόλις νοιώσεις την απειλή. Αυτή είναι η δουλειά του χρόνια τώρα – ΧΡΟΝΙΑ πριν την βιομηχανική επανάσταση, τους γρήγορους ρυθμους της νέας γενιάς, και την κινητή τηλεφωνία. Μια μεγαλύτερη ανησυχία δίνει εντολή στον μηχανισμό επιβίωσης του ΣΝΣ. Στην φύση του. Σε αυτό που υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει το σώμα σου αντιδρώντας στην αίσθηση του φόβου.
Το ΣΝΣ έχει ανάγκη να τροφοδοτείται συνεχώς από σημάδια ύπαρξης ανησυχίας/φόβου για να μείνει σε εγρήγορση και ενεργό. Ο φόβος του πανικού γίνεται η αιτία δράσης του ΣΝΣ. Σίγουρα είναι μια κυκλική διαδικασία. Αφήνοντας τον πανικό να εξελιχθεί χωρίς καμία παρεμβολή, δείχνεις στο ΣΝΣ και στο ενστικτώδες μυαλό σου ότι δεν χρειάζεται να ανησυχεί, ότι δεν ειναι αναγκαίο. Ότι ο πανικός που παρήγαγε για σένα , για να “σε σώσει“, είναι υπερβολικός για την δεδομένη κατάσταση. Δεν υπάρχει κανένα μοιραίο κώλυμα! Όταν έχεις μπροστά σου αυτό που φοβάσαι (τον πανικό) ολοκληρωτικά και με θέληση, η δράση του ΣΝΣ σταματάει και μαζί και ο πανικός.
Τόσο απλά! Και γιατί να πρέπει να κολλάς εντελώς όταν έρχεται ο πανικός και να παίρνεις την αντίθετη πορεία? Μην απομακρύνεσαι από τον πανικό αλλά πλησίασέ τον – επιτρέποντάς του να “σε σκοτώσει“`. Δεν έχεις ΚΑΝΕΝΑΝ έλεγχο πάνω του. Όλη η ανάλυση και η ευχή να φύγει η αίσθηση σου φόβου, δεν λειτουργεί. Στην πραγματικότητα, το αντίθετο γίνεται. Ο πανικός είναι μηχανισμός επιβίωσης του σώματός σου. Αλλά αν συμβεί σε λάθος μέρος την λάθος στιγμή, έχεις τα μέσα να αποδείξεις ότι δεν το χρειάζεσαι και, κατά συνέπεια, να κλείσεις τον `διακόπτη του`.
ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
του DAVID DAISH – συγγραφέας του βιβλίου FEAR (πάτησε εδώ)(click)
Όπως όλοι γνωρίζουμε, αν φτάσεις σε κατάσταση έντονου και αυξανόμενου άγχους, αυτό αυτοτροφοδοτείται και κλιμακώνεται – ο λεγόμενος συναισθηματικός καταρράκτης – όπου ο φόβος μαζεύεται πάνω στον υπάρχοντα φόβο, και έτσι ακολουθεί ο πανικός. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο σε αυτή την εξέλιξη είναι ότι ΞΕΡΩ τί συμβαίνει, κι όμως συχνά νοιώθω εντελώς αδύναμος να το σταματήσω. Μοιάζει να αποκτά από μόνο του δική του οντότητα και εγώ να παρασύρομαι σε αυτήν. Καμία λογική δεν θα λειτουργήσει έτσι.
Ύστερα διαβάζω κάτι που με βάζει σε σκέψεις. Στο βιβλίο της Aine Tubridy,
When Panic Attacks. Αναφέρεται στο PTSD, (Post Traumatic Stress Disorder – Διαταραχή Μετατραυματικού Άγχους), και συνειδητοποίησα ότι αυτά που έγραφε, ήταν το κλειδί για την κατανόηση του φυσιολογικού φόβου και άγχους. Αναφέρεται στην αντίδραση λόγω του φόβου επιβίωσης δηλαδή την βάση όλου του πανικού:
“Ο σκοπός του δεν είναι μόνο να σε ωθήσει να βρείς ασφάλεια, αλλά θα παραμείνει σε αυτή τη θέση μέχρι να είναι βέβαιος ότι έχει φύγει ο κίνδυνος και ότι δεν θα είσαι εκτεθειμένος σε παρόμοια εμπειρία πριν αναρρώσεις πλήρως. Αν είσαι εκτός κινδύνου, η προσοχή στρέφεται στην πιθανότητα μελλοντικής εμφάνισής του. Ο εσωτερικός σου σωματοφύλακας θέλει να πεί ότι δεν πρέπει να επαναπαυθείς ή να χαλαρώσεις για λίγο χρόνο ακόμα, να διασφαλίσεις ότι θα παραμείνεις σε εγρήγορση μην και επιστρέψει απρόβλεπτα ο κίνδυνος – η αφύπνιση θα σταματήσει μόνο όταν το μυαλό της επιβίωσης είναι απόλυτα βέβαιο ότι δεν είσαι σε κίνδυνο πια και ότι έχουν ληφθεί επαρκή μέτρα ασφαλείας για το μέλλον”.
Εντοπίζεις μια περίεργη αίσθηση στο σώμα σου που συνήθως εμφανίζεται σε καταστάσεις έντασης. Ανησυχείς για αυτή την αίσθηση επειδή εμφανίζεται απρόσμενα. Αντί να ψάχνεις για την πηγή της έντασης, αναζητάς την πηγή του φόβου. “Γιατί φοβάμαι ?“.
Αλλά οι παλιές σου ανησυχίες έχουν γνωστές αιτίες! Ακόμα, γνώριζεις από προσωπική σου εμπειρία ότι ο φόβος σχετίζεται με το περιβάλλον σου.
Αν κάποιος σε απειλήσει, μπορεί να φοβάσαι ΑΥΤΟ το άτομο! Αν δείς ένα σήμα ΚΙΝΔΥΝΟΥ στον αυτοκινητόδρομο, θα ανησυχήσεις και θα οδηγείς προσεκτικά. Αλλά για μια καινούργια αίσθηση που βιώνεις, όπως ταχυκαρδία, γρήγορες κοφτές αναπνοές, μυικός πόνος, ίλιγγος, θολή όραση, πονοκέφαλος, ναυτία, κλπ. – όλα τα πιθανά συμπτώματα υπερβολικού άγχους – μόλις της βάζεις την ταμπέλα `μη-γνώριμης` αιτίας, διότι αυτόματα έχεις δημιουργήσει μια σύγκρουση στην συνειδητή σου λογική όσον αφορά στην αντίδρασή σου στον φόβο. Αυτός ο ΝΕΟΣ φόβος φαίνεται να μην έχει εμφανή αιτία, πηγή, σκοπό! Εμφανίστηκε εντελώς αναπάντεχα! Λόγω της άγνωστης φύσης αυτού του νέου φόβου, το αναλύεις και η ανησυχία γίνεται πιο έντονη. Μπορεί να αρχίσεις να δίνεις έκταση στην νέα σου άγνωστη αίσθηση φόβου στην μελλοντική σου κατάσταση με “κι αν“ ερωτήματα – υποθετικές καταστάσεις για να προσδιορίσεις πώς μπορεί να νοιώσεις στο μέλλον ΑΝ συνεχίσει να υπάρχει ο ίδιος φόβος. Η ανησυχία μοιάζει ατελείωτη καθώς δεν μπορείς να εντοπίσεις την αιτία. Ξεκινάς να φαντάζεσαι απίθανες καταστάσεις όπως όγκους, καρκίνος, αδενώματα και ανευρίσματα. Σε αυτό το σημείο νοιώθετε απειλή για τη ζωή σας ή για την λογική σας!
Αυτή η απειλή πυροδοτεί άλλη μία σωματική λειτουργία που εντείνει ακόμα περισσότερο την ανησυχία σου – το Συμπαθητικό Νευρικό σας Σύστημα (ΣΝΣ) το οποίο ευθύνεται για την επιβίωσή σας. Αυτό είναι το “ΜΕΓΑΛΟ ΟΠΛΟ“! Προκαλεί ταχυκαρδία, υπέρταση, διαστολή της κόρης των ματιών, της τραχείας και των βρόχων για αναπνοή, μετατροπή του αποθηκευμένου αμύλου σε σάκχαρα, αποτροπή πέψης και γαστρεντερικής λειτουργίας, και αποτροπή συστολής της κύστης και του εντέρου. Εν ολίγοις, σε προετοιμάζει για ΔΡΑΣΗ! Μέσω αυτής της αντιδρασης, σε κινητοποιεί με γρήγορο και έντονο φόβο τόσο δυνατά που η άμεσή σου αντίδραση είναι να τρέξεις και/ή να κρυφτείς. Αλλά δεν μπορείς! Δεν ξέρεις τον λόγο ή την πορεία για να τρέξεις. Αυτή είναι η έμφυτη αντίφαση στον πανικό.
Το ΣΝΣ δεν είναι στον συνειδητό σου έλεγχο. Επηρρεάζεται από τις σκέψεις σου και τις πεποιθήσεις σου αλλά είναι ανεξάρτητο του δικού σου ελέγχου. Αποτελεί μέρος του ενστίικτου σου. Και αυτό είναι περίπλοκο διότι στο παρελθόν τα συναισθήματα φόβου που είχες, είχαν εμφανείς συνθήκες ή πηγές. Και αυτούς μπορούσες να τους αποφύγεις ή να τους αλλάξεις.
Κατά την διάρκεια του πανικού, το ΣΝΣ έχει τον έλεγχο της δικής σου ανησυχίας. Δεν μπορείς να το σταματήσεις. Δεν έχεις κανέναν συνειδητό έλεγχο πάνω του αφού εμφανιστεί. Σε αυτό το σημείο, η προσπάθειά σου να το ελέγξεις το κάνει να διαρκεί περισσότερο. Αντίθετα, προσπαθώντας να ΜΗΝ το σταματήσεις, το κάνεις να σταματήσει. Και αυτή θεωρώ ότι είναι η οδός μακρυά από αυτό.
Είναι σημαντικό να θυμάσαι ότι αυτό μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε άνθρωπο, οποιαδήποτε στιγμή. Δεν έχει σχέση με το πόσο αδύναμος στο μυαλό ή ευαίσθητος είναι ο άνθρωπος που το βιώνει. Λαμβάνω ηλεκτρονικά μηνύματα από στρατιωτικούς, πυροσβέστες, πολιτικούς, αθλητές αρκετά μπερδεμένους σχετικά με τον λόγο που έχουν αυτά τα συναισθήματα πανικού. Συνεχώς παλεύουν τον πανικό και το δικό τους ΣΝΣ.
Το ΣΝΣ είναι η δική σου προστασία, η έντονη ανησυχία επιβίωσής σου στα σημερινά άγχη. Καθώς αυξάνεις την ανησυχία σου και στρέφεις όλη σου την προσοχή στις σκέψεις και την ενέργειά σου (στρες) στον άγνωστο λόγο, το ΣΝΣ αναλαμβάνει δράση. Αρχικά το ακραίο άγχος παράγει μια σωματική αντίδραση που προκαλεί ακραία ανησυιχία που διεγείρει την αντίδραση του ΣΝΣ μόλις νοιώσεις την απειλή. Αυτή είναι η δουλειά του χρόνια τώρα – ΧΡΟΝΙΑ πριν την βιομηχανική επανάσταση, τους γρήγορους ρυθμους της νέας γενιάς, και την κινητή τηλεφωνία. Μια μεγαλύτερη ανησυχία δίνει εντολή στον μηχανισμό επιβίωσης του ΣΝΣ. Στην φύση του. Σε αυτό που υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει το σώμα σου αντιδρώντας στην αίσθηση του φόβου.
Το ΣΝΣ έχει ανάγκη να τροφοδοτείται συνεχώς από σημάδια ύπαρξης ανησυχίας/φόβου για να μείνει σε εγρήγορση και ενεργό. Ο φόβος του πανικού γίνεται η αιτία δράσης του ΣΝΣ. Σίγουρα είναι μια κυκλική διαδικασία. Αφήνοντας τον πανικό να εξελιχθεί χωρίς καμία παρεμβολή, δείχνεις στο ΣΝΣ και στο ενστικτώδες μυαλό σου ότι δεν χρειάζεται να ανησυχεί, ότι δεν ειναι αναγκαίο. Ότι ο πανικός που παρήγαγε για σένα , για να “σε σώσει“, είναι υπερβολικός για την δεδομένη κατάσταση. Δεν υπάρχει κανένα μοιραίο κώλυμα! Όταν έχεις μπροστά σου αυτό που φοβάσαι (τον πανικό) ολοκληρωτικά και με θέληση, η δράση του ΣΝΣ σταματάει και μαζί και ο πανικός.
Τόσο απλά! Και γιατί να πρέπει να κολλάς εντελώς όταν έρχεται ο πανικός και να παίρνεις την αντίθετη πορεία? Μην απομακρύνεσαι από τον πανικό αλλά πλησίασέ τον – επιτρέποντάς του να “σε σκοτώσει“`. Δεν έχεις ΚΑΝΕΝΑΝ έλεγχο πάνω του. Όλη η ανάλυση και η ευχή να φύγει η αίσθηση σου φόβου, δεν λειτουργεί. Στην πραγματικότητα, το αντίθετο γίνεται. Ο πανικός είναι μηχανισμός επιβίωσης του σώματός σου. Αλλά αν συμβεί σε λάθος μέρος την λάθος στιγμή, έχεις τα μέσα να αποδείξεις ότι δεν το χρειάζεσαι και, κατά συνέπεια, να κλείσεις τον `διακόπτη του`.
ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣτου DAVID DAISH – συγγραφέας του βιβλίου FEAR (πάτησε εδώ)Όπως όλοι γνωρίζουμε, αν φτάσεις σε κατάσταση έντονου και αυξανόμενου άγχους, αυτό αυτοτροφοδοτείται και κλιμακώνεται – ο λεγόμενος συναισθηματικός καταρράκτης – όπου ο φόβος μαζεύεται πάνω στον υπάρχοντα φόβο, και έτσι ακολουθεί ο πανικός. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο σε αυτή την εξέλιξη είναι ότι ΞΕΡΩ τί συμβαίνει, κι όμως συχνά νοιώθω εντελώς αδύναμος να το σταματήσω. Μοιάζει να αποκτά από μόνο του δική του οντότητα και εγώ να παρασύρομαι σε αυτήν. Καμία λογική δεν θα λειτουργήσει έτσι. Ύστερα διαβάζω κάτι που με βάζει σε σκέψεις. Στο βιβλίο της Aine Tubridy, When Panic Attacks. Αναφέρεται στο PTSD, (Post Traumatic Stress Disorder – Διαταραχή Μετατραυματικού Άγχους), και συνειδητοποίησα ότι αυτά που έγραφε, ήταν το κλειδί για την κατανόηση του φυσιολογικού φόβου και άγχους. Αναφέρεται στην αντίδραση λόγω του φόβου επιβίωσης δηλαδή την βάση όλου του πανικού:”Ο σκοπός του δεν είναι μόνο να σε ωθήσει να βρείς ασφάλεια, αλλά θα παραμείνει σε αυτή τη θέση μέχρι να είναι βέβαιος ότι έχει φύγει ο κίνδυνος και ότι δεν θα είσαι εκτεθειμένος σε παρόμοια εμπειρία πριν αναρρώσεις πλήρως. Αν είσαι εκτός κινδύνου, η προσοχή στρέφεται στην πιθανότητα μελλοντικής εμφάνισής του. Ο εσωτερικός σου σωματοφύλακας θέλει να πεί ότι δεν πρέπει να επαναπαυθείς ή να χαλαρώσεις για λίγο χρόνο ακόμα, να διασφαλίσεις ότι θα παραμείνεις σε εγρήγορση μην και επιστρέψει απρόβλεπτα ο κίνδυνος – η αφύπνιση θα σταματήσει μόνο όταν το μυαλό της επιβίωσης είναι απόλυτα βέβαιο ότι δεν είσαι σε κίνδυνο πια και ότι έχουν ληφθεί επαρκή μέτρα ασφαλείας για το μέλλον”.Εδώ λοιπόν λέει ότι πρέπει να ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ στο μυαλό επιβίωσης ότι πλέον δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ, θα σταματήσει ο φόβος.
Πώς το αποδεικνύεις? Κι εδώ είναι αυτά που έγραψε ο Jeff, τί είχε πεί πρωτύτερα ο Dr. Weekes. Ο πανικός είναι ο φόβος για τον πανικό, η ανησυχία / προσμονή για αυτόν, όπως λέει συχνά πυκνά και ο Jeff. Το μυαλό επιβίωσης νοιώθει την συνεχή σου ανησυχία για τα συναισθήματα πανικού, θυμάται τον τρόμο που ένοιωσες όταν πρωτοβίωσες τον πανικό, ΔΕΝ θέλει να χρειαστεί να το περάσεις, θέλει να σε προστατεύσει από αυτό, γι` αυτό σε κρατάει σε εγρήγορση – για ΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΟΝ ΠΑΝΙΚΟ. .
Λες συνέχεια στον εαυτό σου ότι ο πανικός είναι κάτι που πρέπει να φοβάσαι ή να τρέμεις, ότι όλα αυτά τα πολλά συναισθήματα, σκέψεις και εμπειρίες φόβου και πανικού πρέπει να αποφευχθούν με όποιο κόστος. Φτάνεις στα άκρα για να τα αποφύγεις. Όλη αυτή η συμπεριφορά ενισχύει την ιδέα ότι ο πανικός και ο φόβος είναι επικίνδυνα, οπότε το μυαλό επιβίωσης πρέπει να σε κρατήσει σε εγρήγορση, να προσέχει για πιθανή προσέγγιση του φόβου. .
Όμως η μέγιστη ειρωνία όλων είναι εμφανής. Τα ίδια τα συναισθήματα φόβου ερμηνεύονται ως ο ίδιος ο κίνδυνος. Η προστατευτική αντίδραση του μυαλού επιβίωσης ΕΙΝΑΙ ο κίνδυνος για τον οποίο το κρατάς σε εγρήγορση! .
Αυτό το ξέρουμε. Όπως είπα, μπορούμε να το σκεφτόμαστε για πάντα. Μπορούμε να καταλάβουμε τον φάυλο κύκλο ολοκληρωτικά, κι όμως επηρεαζόμαστε από τον φόβο και τον πανικό. .
Κι αυτό γυρίζει πίσω να αποδείξει στο μυαλό επιβίωσης ότι δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ κίνδυνος. Και για να το κάνει αυτό, ΠΡΕΠΕΙ να περάσεις τον φόβο, να το ΒΙΩΣΕΙΣ, να δείξεις στον εαυτό σου σε συναισθηματικό επίπεδο ότι πραγματικά ΔΕΝ υπάρχει κίνδυνος για την επιβίωσή σου. Ακόμα περισσότερο, και αυτό είναι η βάση όσων λέει ο Jeff, πρέπει να ενθαρρύνεις θετικά τον φόβο σου για να έρθει, να απαιτήσεις να γίνει όσο πιο κακός γίνεται – και να το εννοείς. Μόνο τότε, θα υποχωρήσει το μυαλό επιβίωσης. .
Αυτό το επίπεδο του μυαλού σου δεν μπορεί να διαχωρίσει μεταξύ αληθινών και υποκειμενικών απειλών. Ξέρει ότι έχεις τρομάξει. Θυμάται τί σου έχει συμβεί. Ξέρει ότι συνεχίζεις να φοβάσαι και ότι πρέπει να συνεχίζει να είναι σε εγρήγορση επειδή λές συνέχεια στον εαυτό σου ότι είσαι σε κίνδυνο. Αντιδρά σαν να είχες περάσει κάποιο εξωτερικό τραύμα εφόσον συνεχίζει να παίζει ξανά και ξανά όλες τις τρομακτικές εμπειρίες που είχες με τον πανικό. .
Στην δική μου περίπτωση, ο φόβος μου για τον πανικό σχετίζεται με τις κύριες φοβίες μου – φοβία με την υγεία μου και εμετοφοβία, φόβο για εμετό. Μεγάλωσα φοβούμενος έντονα τον πανικό διότι όταν ήρθε για πρώτη φορά, ένοιωσα σαν να ήμουν άρρωστος. Ποτέ δεν με έκανε άρρωστο, αλλά ο φόβος ότι θα συμβεί παρέμεινε. Έτσι και με τον φόβο για ασθένειες, τρόμαζα με την ιδέα τί μπορεί να βιώσω οργανικά. Μπορεί να είναι οτιδήποτε, συνήθως πολύ τετριμμένα όπως κόπωση, ή ακόμα και πονοκέφαλος. Οι “τρομακτικές“ μέρες που ανέφερα στην αρχή, συνήθως προέκυπταν από κλιμακώμενο φόβο ότι θα αρρωστήσω από κάτι – κάτι που θα είναι πολύ επικίνδυνο. .
Ο άλλος σημαντικός παράγοντας είναι η ευαισθητοποίηση – η αντίδραση του νευρικού συστήματος όταν τραβάς μια τρίχα, μέσω επαναλαμβανόμενης διέγερσης της αντίδρασης φόβου. Έτσι, ο φόβος έρχεται πολύ γρήγορα και έντονα. Αυτή φάση είναι το ύψιστο στάδιο εγρήγορσης στο οποίο αναφέρεται ο Dr. Tubridy, η έντονη ανησυχία/προσμονή του τί θα συμβεί σε λίγο. Αυτή η φάση θα περιοριστεί από μόνη της ΜΟΛΙΣ αρχίσεις να διαχέεις τους φόβους που έχεις, μόλις αρχίσεις να αποδεικνύεις στο μυαλό επιβίωσης ότι ΔΕΝ υπάρχει κανένας κίνδυνος. .
Στην πράξη, αυτό που συνέβη ήταν ότι ενεργοποίησα τους φόβους μου και τους αντέκρουσα, τους έκανα να παρουσιάσουν όλες τις καταστροφικές προσδοκίες που μου έλεγαν ότι θα βιώσω. Σηκώθηκα με πονοκέφαλο που σταδιακά χειροτέρευσε. Δεν είχα καμία όρεξη για φαγητό. Άρχισα να αναπνέω πολύ γρήγορα και , όπως πάντα, η αδρεναλίνη μου άρχισε να χτυπάει κόκκινα. Αργά το απόγευμα, το αριθμός των “Κι αν“ είχε ξεφύγει από την λογική. Ένοιωθα χάλια το στομάχι μου. .
Και τί έκανα? Πιέστηκα να φάω! Σκέφτηκα, “Εντάξει λοιπόν, μου λές ότι πρέπει να είμαι άρρωστος, και έτσι ΘΑ ΑΡΧΙΣΩ να τρώω, οπότε κάνε ό,τι χειρότερο μπορείς. .
Η αίσθηση αρρώστειας έφυγε. Είχα καταφέρει με μεγάλη επιτυχία να πείσω το μυαλό επιβίωσης ότι ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ. Και τα κατάφερα πηγαίνοντας με πορεία προς τον φόβο μου. .
Άρα, με ΚΑΘΕ φόβο, μπορείς να κάνεις το ίδιο, ουσιαστικά να προσκαλέσεις το χειρότερο να συμβεί. Και δεν θα έρθει! .
Διαβάζω για πολλές καταστάσεις αυτών που ζούν στον τρόμο του συγκεκριμένου τρόπου με τον οποίο εμφανίζεται ο φόβος στη ζωή τους, δηλαδή σαν πανικός, ή άγχος, ή φοβίες ή όπως. Όσοι δεν έχουν αντιμετωπίσει ποτέ τους φόβους τους, μπορέι να τους φαίνεται απίθανο να το κάνουν. Άλλοι που το έχουν κάνει, συχνά θα ρωτούν, “Και λοιπόν εγώ το έκανα, έχω αντιμετωπίσει τον φόβο, αλλά γιατί συνεχίζει να επιστρέφει ?“ Το έχω ήδη κάνει μόνος μου. Και προσπαθείς να το καταλάβεις. .
Αλλά σε αυτή την προσπάθεια, για ακόμη μία φορά αναλύεις τον σκοπό της αποφυγής, και για ακόμη μία φορά του φέρεσαι σαν να είναι μια απειλή. Το ότι το μυαλό επιβίωσης είναι σε εγρήγορση αρκετό καιρό, όπως λέει και ο Dr. Tubridy, σημαίνει ότι δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις ή να επαναπαυθείς πολύ γρήγορα – προληπτικά. Αν καταλάβει ότι αντιμετωπίζεις την επιστροφή του φόβου σου με καχυποψία, τότε θεωρεί ότι δεν έχει φύγει εντελώς ο κίνδυνος. .
Οπότε διατηρεί το ύψιστο στάδιο. Αλλά με επανειλημένη, αποτελεσματική αντιμετώπιση του φόβου, με παντελή αποδοχή όπως λέει η Claire Weekes, παραδίνεται. Όταν επιταχύνεις την παράδοσή σου σε αυτόν, ενεργητικά αναζητώντας τον φόβο, ουσιαστικά ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ να χειροτερεύσεις τα συναισθήματα, όλα αυτά που έχει εξηγήσει ο Jeff παραπάνω, γίνονται θαύματα.Νομίζω ότι όλο αυτό εξηγεί τον λόγο που μπορεί να πάρει τόσο καιρό, που χάνουμε την ψυχραιμία μας τόσο γρήγορα όταν δεν φεύγει αμέσως ο φόβος. Διότι, δυστυχώς, μπορούμε να ακολουθήσουμε την οδό της φαρμακευτικής αγωγής για να κλέισουμε τον διακόπτη του φόβου μας. .
Η απάντηση είναι τόσο απλή. Αλλά θέλει κουράγιο και επιμονή. Όλοι έχουμε αυτές τις δυνάμεις. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει κάποιος που να μην μπορεί να το κάνει.